Strona:Moi znajomi.djvu/061

 Tu zaczął świstać w samowar na różne najmniej prawdopodobne tony.
 Kaputkiewicz na palcach do komina podszedł.
 — Kiedy tak — szepnął — to może jabym później...
 — Ciii!... — przerwał dyrektor, zwracając ku niemu twarz nabrzękłą i rozczerwienioną. — Ja sam wieczorkiem zajdę... Pogadamy spokojniej... Naradzić się trzeba, obliczyć. Tymczasem ani mrumru nikomu!...
 — Ludwik! Ludwik! — odezwała się Magdusia. — Z kim ty tam znów gadasz?
 — Nic, nic duszko! — zapewniał pan dyrektor, nabierając pełne płuca powietrza, aby je z sykiem i gwizdem w samowar wydmuchać, podczas gdy stary maszynista skuliwszy długą szyję i ramiona, unosił jak bocian długą swą figurę, zmierzając ku drzwiom posuwistym krokiem.
 W progu dopiero obejrzał się na zwierzchnika. Skinęli sobie w milczeniu głowami na znak porozumienia, a Kaputkiewicz szczęśliwie się do swej izdebki wycofał.
 Tak została rzuconą i przyjętą w zasadzie myśl przedstawienia szekspirowskiej «Burzy».
 Od myśli tej wszakże do jej wykonania była długa i ciernista droga...