Strona:Moi znajomi.djvu/148

 — A gdzie to została córka wasza, panie majster?
 Zakipiało wszystko we mnie, alem się pohamował i mówię:
 — Gdzie została, to została, dość, że jej niema i nie będzie.
 — Tak? — pyta jeszcze i oczyma świdruje, świdruje mnie aż do mózgów.
 — A tak! — mówię, a serce dygoce we mnie jak pytel.
 — Ha no — mówi — to i mnie tu nie będzie.
 — Z Bogiem — mówię ja na to, a nogi aż latają podemną.
 A on na to:
 — Z Bogiem, albo i nie z Bogiem. Pokazaliście wy mnie, panie majster, swoją sztukę, pokażę i ja...
 Odstąpił i do roboty poszedł.
 — Ot, gadanie — pomyślałem sobie, ale mi do samego wieczora strach jakiś kościami wstrząsał.
 Skończyła się robota — nic. Zamknąłem się w alkierzu. Kulas mi tylko przyszedł pod okno powiedzieć, że czeladnik manatki swoje zbiera i węzełki wiąże. Rzuciłem się na tapczan i czekałem końca.
 A pełnia była tej nocy i księżyc od