Strona:Moi znajomi.djvu/187

rozkrzyżował się szeroko na kamiennych taflach, jakby broniąc przystępu tym słupom, które się same poruszały i coraz dalej szły, szły...
 Ksiądz Cydzik klęczał nieruchomy z pochyloną na ręce twarzą, a jego wątłą postacią wstrząsało wewnętrzne łkanie.
 Dawno już się nauka skończyła, a ksiądz Johann Wurst przez zakrystyą na plebanię wracał, kiedy Dzieszuk oderwał swój łeb siwy od kamiennych tafli podłogi, podniósł się, zatoczył, i jak pijany ku drzwiom iść zaczął, zapomniawszy, po raz pierwszy, zabrać książkę swoją.
 Przy drzwiach trącił go Kociała.
 — Ej, co tam kumie! Dajcie spokój! Czekamy ze święconem jajkiem...
 — Kto święcił? — zapytał głuchym głosem Dzieszuk.
 — A któżby?... Nowotny...
 — Pożywajcie z Panem Jezusem — odparł Dzieszuk i powlókł się na kwaterę.
 Tu zrzucił mundur, padł na tapczan, ukrył głowę w ręce, i długo widać było, jak się wstrząsa jego grzbiet kościsty.
 Nad wieczorem rozbudził się, zjadł kawał czarnego żołnierskiego chleba, i zapaliwszy fajkę, zaczął chodzić po szczupłej stancyjce.
 Chodził długo. Już w forcie winiarskim