Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/176

AKT TRZECI.

SCENA PIERWSZA.
MASKARYL sam:

Zamilcz, dobroci moja; próżne twe namowy;

Folgować ci zbyt łatwom zawsze był gotowy;

Być zatwardziałym w gniewie mam dziś chyba rację:

Setny raz łatać tego pustaka warjacje,

To już, zwłaszcza po jego ostatnim pasztecie,

Nawet mej cierpliwości za dużo jest przecie.

Lecz rozpatrzmy na zimno całą sprawę ową:

Jeśli za gniewu mego dziś pójdę namową,

Powie ktoś, że mi zbrakło już w tej walce broni,

I że mój słynny dowcip widać w piętkę goni.

I cóż się stanie wówczas ze świata mniemaniem,

Co królem frantów głosi ciebie zgodnem zdaniem?

Z opinią, którą w próbach ciężkich Bóg wie ilu,

Zwycięstwy swemiś sobie zdobył, Maskarylu?

Honor, mój chłopcze, pierwszą do czynów podnietą;

W szlachetnych swoich trudach nie ustawaj przeto,

I, mimo swej urazy do Leljusza całej,

Skończ dzieło nie dla niego, lecz dla własnej chwały.

Lecz cóż poczniesz, biedaku, w tej ciężkiej potrzebie?

Cokolwiekbyś wymyślił, znów wszystko pogrzebie

Ten demon niezręczności, którego wybryki

Trudniej powstrzymać, niźli wicher w polu dziki,

Niż górskiej wody strumień; on, co w jednej chwili

Obala gmach, na który mózg twój się wysili.

Niechże więc i tak będzie: jeszcze raz ostatni

Spróbuję go mym sprytem wyplątać z tej matni,

A gdyby teraz jeszcze zniszczył moje sieci,