Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/233

AKT PIERWSZY.

SCENA PIERWSZA.
ERAST, KASPER.

 ERAST: Mam ci wyznać? więc jakaś tajemna obawa

Szczęściu mojego serca wciąż na poprzek stawa.

Tak, żadna mnie pociecha dziś nie zaspokoi:

Lękam się oszukanym być w miłości swojej;

Nie wiem, czy mogę ufać twojej dobrej wierze,

Lub czy się sam nie łudzisz, choć nawet i szczerze.

 KASPER:

Mnie pan mniemasz być zdolnym takich sztuk szatańskich!

Powiem zatem, z amorów przeproszeniem pańskich,

Że krzywdzisz serce, co tu bije pod siermięgą,

I że na fizjognomjach znasz się niezbyt tęgo.

Człowieka z taką gębą pomówić jest trudno,

Aby się miał spaskudzić zdradą tak obłudną;

Tak wielkiegom zaszczytu nie godzien, prawdziwie,

I żyję sobie prosto, skromnie, lecz poczciwie.

Żebym się dał oszukać, to wreszcie być może;

To prędzej; i to jednak między bajki włożę.

Dalibóg, że nie widzę (lub całkiem zgłupiałem),

Gdzie do podejrzeń powód w tem zdarzeniu całem.

Miłość Łucji niesłusznie strachu cię nabawia,

Wszak ciągle pana szuka, wciąż z panem rozmawia;

A Walery, co wzdycha do niej tak natrętnie,

Nie zdaje mi się przez nią widzianym zbyt chętnie.

 ERAST: Nieraz złudna nadzieja kochanka uwodzi,

I niezawsze wzrok czuły z sercem w parze chodzi;

Zapały, do jednego pozornie zwrócone,