Strona:Na wzgórzu róż (Stefan Grabiński).djvu/036

 — Dokąd?
 — Do prosektoryum.
 — A! do trupiarenki, operacyjka? Krajanie nieboszczyka? Co?
 — Coś w tym rodzaju.
 — Co to za cenny szpargał w kieszeni?
 — Rzecz dość ciekawa: „O samozatruciu u wężów”. Problem zajmujący. Kto wie — może i tam bywają tragedye?...
 — Hm! Rzeczywiście. Ale ty się widocznie śpieszysz. Do miłego zatem!
 Pożegnali się. — Wrecki już miał skręcić w prawo, gdy w tem dogonił go kolega-medyk.
 — Ale, ale. Korzystaj ze sposobności, dopóki cię znów nie napadnie mania ślęczenia tygodniami w domu. Mon cher, radzę ci przejść się po wystawie. Oto akcya. Pyszne rzeczy, na honor! Parę niezrównanych szkiców i pejzaży i nasz stary w gronie asystentów: wściekła gęba! Wszyscyśmy pochwyceni jak złodzieje na gorącym uczynku. Setny chłop! No, servus!
 Wsunąwszy mu w rękę akcyę, szybko oddalił się.
 Wrzecki machinalne zawrócił w stronę wystawy. Po jakimś czasie wynurzyło się pytanie:
 — Co też mu zależało na tem, bym oglądnął obrazy? Także!...
 W chwilę później zastanowiła go własna ciekawość co do owych papierów, wyzierających z paltota młodego eskulapa.
 — A przecież, gdybym się nie był zapytał, nie dowiedziałbym się tytułu rozprawki. Cóż mnie to znowu tak zajęło?