Strona:Na wzgórzu róż (Stefan Grabiński).djvu/047

Stanął na rogu jakiejś ulicy niepewny, dokąd się zwrócić. Gdzieś z czeluści bramy błysnęła mu para roznamiętnionych twarzy.
 — Rozstajna 30.
 — Dobrze, przyjdę. Jakaś ty dobra, jakżeś bezmiernie dobra...
 Machinalnie powlókł się pod wskazanym adresem. Raz jeszcze zrobił rozpaczliwy wysiłek samoobrony.
 — Po co ja właściwie tam idę? Ha, ha! „Die verhängnissvolle Gasse” — co?
 Mimo to, pędziło go w tamtą stronę. U zakrętu podniósł przypadkiem głowę; wzrok padł na wielki, błękitny afisz. Przebiegł punkt pierwszy programu:
 — Signora Bellestrini, primadonna scen włoskich odśpiewa jako przygrywkę: Pepito, ach tam wskażą ci, co czynić masz! Pepito ach, ach tam etc.
 — Dosyć. To wystarczy. Reszta niech służy do użytku publicznego.
 W kwadrans później wstępował w klatkę schodową podanego numeru. Dom był trzypiętrowy: nasunęły się pewne wątpliwości co do piętra.
 — Nic nie będzie z tej głupiej farsy, jeśli nie będę miał dokładnej wskazówki! — postanowił twardo.
 W tejże chwili dało się słyszeć skrzypienie stopni z dołu; ktoś biegł za nim po schodach i minął go.
 — Może to przewodnik?
 Tamten tymczasem wstępował już na drugie piętro.
 Zatrzymał się na platformie. Wrzecki poszedł za nim.
 Na korytarzu drugiego piętra zastał nieznajomego, jak odczytywał na drzwiach czyjąś wizytówkę. W chwili, gdy Wrzecki dosięgnął ostatniego stopnia, odwrócił