Strona:Na wzgórzu róż (Stefan Grabiński).djvu/065

paczy po murach, tarzało w konwulsyach boleści bez wyjścia...
 Słuchałem z zapartym tchem, ściskając w ręce żelazny drąg.
 Po kilku minutach szmery uspokoiły się i przeszły z kolei w niespokojne, nerwowe kroki. Ktoś najwyraźniej w świecie chodził tam za przepierzeniem z kąta w kąt...
 Podniosłem oskard i z całej siły uderzyłem nim w wyszczerbiony czworobok...
 Posypało się rumowie, odsłaniając czarne, wązkie wejście.
 Wpadłem do wnętrza i w tymże momencie zaległa grobowa cisza.
 Uderzyła mię duszna woń zgnilizny zamkniętej przestrzeni.
 Zrazu nie widziałem nic, rażony ślepotą ciemności. Lecz za mną wkradł się do pustki długi pas świetlny mej lampy i liznąwszy klinem podłogę, przypełzał do kąta...
 Spojrzałem tam i zdjęty dreszczem przestrachu bez granic wypuściłem z rąk oskard.
 Tam w rogu pustego pokoju wciśnięta między dwie ściany przykucnęła jakaś ludzka postać i wlepiła we mnie kose, zielonkawe spojrzenie. Pociągnięty magnetyczną siłą wzroku, podszedłem... Postać wyprostowała się, urosła... krzyknąłem; był Brzechwa...
 Stał niemy, bez słowa, poruszając lekko wąsem. Nagle pochylił się w mą stronę, oparł się mi na piersi i... wszedł, rozpłynął się we mnie bez śladu... Odurzony, jak automat porwałem lampę ze stołu