Strona:Na wzgórzu róż (Stefan Grabiński).djvu/116

rzyć z czemś ważnem. Ośmieliłem go, przyciągając łagodnie ku sobie.
 Siadł mi na kolana i z miną tajemniczą wydobył z bocznej kieszonki jakiś drobny, świecący przedmiot. Chcąc mnie snać zaciekawić, trzymał go w zamkniętej dłoni i patrzył na mnie w zagadkowy sposób.
 — No pokaż! Cóż to takiego?
 Chłopak ociągał się:
 — Pokażę, jeśli pan da słowo, że nie powie nic tatusiowi.
 Zapewniłem uroczyście. Wtedy otworzył rękę i na dłoni ujrzałem mały, złoty medalion. Odchyliłem emaliowane wieczko i ujrzałem subtelnie wykonaną miniaturę pani Róży.
 — To od mamy?
 Chłopak poruszył przecząco głową.
 — Więc od kogo?
 — Proszę zgadnąć.
 — Nie potrafię.
 — Od pana Stacha.
 Pocisnął sprężynkę; miniatura odchyliła się i pod nią przeczytałem wyryte na złotem tle słowa: „Synkowi Róży — Stach”.
 Opanowało mnie dziwne uczucie. Tajemnica Adasia wstrząsnęła mną do głębi, wywołując błyski niespodzianych myśli.
 Prandota kochał żonę Norskiego. Może Adaś...
 Wstrzymałem bieg myśli szalonej i zwróciłem się do chłopca:
 — Kiedy dał ci to pan Stach?
 — Dzień przed odjazdem. Pocałował mnie w czoło