Strona:Najsmutniejszy Anioł.pdf/9

 I tak po kolei Anioł każdego ludu i każdej ziemi wita wracającego starca z ziemi, a każdy prawie uśmiecha się, słysząc, co Rok stary opowiada…
 Lecz jeden Anioł stoi blady i cichy.
 Nie zbliża się i nie pyta…
 Spojrzał Rok stary w jego oczy, łzami zalane i pochyliwszy się nizko, szepcze:
 — Płaczesz o biedny Aniele ludu najnieszczęśliwszego na ziemi! Czyżem winien, iż się tak stało?… Nie ja to wyciskałem łzy niewinnie gnębionym, nie ja gasiłem im światła… nie ja wydzierałem ziemię… nie ja!…
 A Anioł stoi blady i cichy…
 Skrzydła jego opuszczone nizko, dłonie jego splecione w niemym bólu, na piersi jego cierni gałązka.
 Więc rzeknie Anioł ludu dalekiego z nad morza:
 — Czyż nie przyjdzie ku nam z tej ziemi wracający Rok taki, który przyniesie wieść weselszą? Czyż zawsze tylko ztamtąd ból i cierpienie?
 — Nie jam winien! — powtarza Rok stary, srodze zasępiony. — Już dawno to było, gdy poprzednicy moi wracali z tej ziemi pięknej z oznakami sławy i chwały przejasnej.
 I tyle tych krzywd zniesionych tam, w czasów