Strona:Narcyza Żmichowska - Poganka.djvu/81

39

 — Ja nic w nim dziwnego nie znajduję, odezwała się Anna — powietrzna za okiem muzyka, i te płomienne ognia poskoki mogą duszę w stan jakiegoś błogiego rozmarzenia wprowadzić, drętwiejemy wtedy nazewnątrz, i myśl nasza śni sobie snem ciągłym a pamiętanym.
 — Na nieszczęście nie mogę w całości przyjąć tego usprawiedliwienia, rzekł Benjamin — mam odrętwienie, ale snu pamiętanego nie mam... Ot! powiem państwu prawdę — chorobliwe dziwactwo, nic więcej, napadło mnie, już trzeci rok temu będzie — wskutek osobliwego wypadku.
 — Co za szkoda, że dzisiaj przystąpił paroksyzm, byłbyś nam ten wypadek opowiedział — rzekła Augusta.
 — Teraz jużbym mógł opowiedzieć, już się rozgadałem, to mi i przeszło — ale historja za długa.
 — Ja tak lubię historje za długie, prosiłam bardzo pokornym głosem.
 — Historje! historje! zaczął się napierać Teofil.
 — Jeszcze was muszę przestrzec — że to cała moja biografja.
 — Biografja! Biografja! wołaliśmy za przykładem Teofila.
 — No — to zaczekajcie — muszę sobie wszystko od początku przypomnieć.
 I na chwilę Benjamin twarz ukrył w obie ręce łokciami na kolanach wsparte i zdawał się dumać głęboko — a my wszyscy rozsunęliśmy się, tak szerokiem kołem! że zdala dotychczas siedzący, stał się niby najgłówniejszem jego ogniwem. — Emilja kilka suchych drewek dorzuciła, płomień buchnął żywszym blaskiem — i gdy nakoniec wzniesioną głowę Benjamina oświecił, zdawało się przez dziwne optyki złudzenie, że głowa ta rozjaśniała młodością, rozbłysnęła szczęściem.
 W pierwszej chwili nawet tak nią potrząsnął