Strona:Natalia Dzierżkówna - Ela.djvu/166

śli Mena, czytając w jego sercu. — Ćma, nim wpadnie w ogień, zapewne zupełnie tak samo rezonuje!
 Uśmiechnęła się tryumfująco.
 — Na falach tonów wkradła się kusząca syrena do hardej duszy — pomyślała jeszcze.
 I znajdując przyjemność w drażnieniu go, rzekła tonem zwierzenia:
 — Ma pan słuszność; jest we mnie coś szatańskiego chwilami... Mam wprost tygrysie zachcianki!... Ale za to także odrobina, ot! taka odrobina anioła...
 I na małym różowym paluszku oznaczała ową miarę swej anielskości z takim dziewiczo-naiwnym wyrazem, że najpierwsze artystki dramatyczne mogłyby pozazdrościć jej równie szybkich i niezmiernie wyrazistych zmian twarzy...
 — Tygrysicy krew.... a ciało cheruba! — szepnął Brzezik, chcąc tym słowom nadać ton ironii; to mu się jednak nie udało i głos mu zadrgał stłumionem uczuciem.
 — Niech pan co zadeklamuje! prosimy pana! — zawołała głośno Mena, uważając, że ich rozmowa na stronie zwracać uwagę zaczyna.
 — Dobrze! — odparł — przeczytam państwu tę właśnie symfonię życia, z krainy tonów w poezyę przelaną.
 I wziąwszy ze stołu tom poezyi, zaczął czytać metalicznym, dźwięcznym głosem:
 — Objawienie się Muzy.