Strona:Natalia Dzierżkówna - Ela.djvu/207

życie nie wydało jej się tak nędznem, marnem! W przeciwstawieniu z niem cisza śmierci, jako ideał absolutnego spokoju, ów niebyt przedstawiał się jej jako upragniona przystań ukojenia.
 Gdy nadeszła oczekiwana chwila odjazdu, oboje starali się zdobyć na wielki spokój.
 Mówiono o rzeczach błahych, jakby cisnące się myśli chcąc rozproszyć.
 Bolesław wmawiał w siebie, że przecież nie rozstają się na wieczność całą; o Elizie wieści mieć będzie zawsze, a potem... potem...
 Ale o przyszłości bał się myśleć teraz. Wyglądał tak, jakby na małą wycieczkę tylko się wybierał.
 — Zobaczymy się, panno Elizo!... musimy się zobaczyć niedługo — mówił. — Wpadnę kiedyś do państwa niespodzianie, jak wicher, tam, gdy już będziemy u siebie... Czy mnie pani za drzwi nie wyrzuci?...
 Śmiał się i chciał koniecznie na wesołą wpaść nutę, ale mu się to nie udawało.
 Widział, że była smutną, cichą i zrezygnowaną.
 Wierny powziętemu postanowieniu, nie rzucił ani jednego słowa, któremby związał ją i siebie... tego słowa, którego jej bijące serce z niepokojem oczekiwało... Oczy jego mówiły jednak wyraźnie: moja... moja... moja...
 W jej myślach wyryło się głęboko: to on właśnie, on, ten mój, „najmojejszy!“