paściom na panujące stosunki społeczne, tak potężną walkę przeciwników z Berwińskim, że do dnia dzisiejszego Berwiński nie zyskał popularności, choć np. Przybyszewski uważa go za gwiazdę pierwszej wielkości. Za działalność narodowo-polityczną więziony był Berwiński przez rok w Galicji, przygotowania powstańcze w r. 1846 wtrąciły go do więzienia moabickiego. W r. 1849 redaguje z Libeltem „Dziennik Poznański“, 1852 posłuje do sejmu pruskiego. W r. 1854 ogłasza wielkie dzieło „Studja o literaturze ludowej“. Celem studjowania socjalizmu udaje się do Paryża, stamtąd zaciąga się do dragonów otomańskich; umarł w Konstantynopolu w r. 1879.
- Postać wybitnie samodzielna, umysł radykalny, wielki talent poetycki, najznakomitszy poeta „poznański“.
13. Bielniki. (Od drogi Dębińskiej ku Błoniom Wildeckim). Powstała przy sposobności wybudowania pralni Kartmanna i otrzymała w r. 1911 nazwę „an den Bleichen“, zamienioną urzędowo 16. 6. 1919 na „Bielniki“.
14. Błonia Grunwaldzkie. (Nazwa nieoficjalna). Wojskowy plac ćwiczeń przy zachodniej części ul. Grunwaldzkiej (św. Łazarz).
15. Błonia Wildeckie. (Wilda. Część łąk Dębińskich przy Wałach Królowej Jadwigi i Wildzie). Dawniej plac wojskowy, zwany „placem Alarmowym“. Od 16. 6. 1919 nosi nazwę „Błonia Wildeckie“. Od r. 1923 w posiadaniu miasta. Oddane głównie na cele sportowe. (W średniowieczu już określano nazwą „Błonie“ łąki położone na południe od kościoła Bernardynów).
16. Bocianka. (Dębina. Odchodzi od Drogi Dębińskiej w kierunku wschodnim i prowadzi wzdłuż Warty). Zwana dawniej „ul. Rzeczną“ (Flussstr.), od 29. 8. 1919 „ul. Nadrzeczną“. Nazwę tę uchylono z powodu podobieństwa w brzmieniu do „Nadbrzeżnej“, nadając nazwę „Bocianka“, popularną od dawna dla tej części wybrzeża Warty (od 13. 6. 1922). Nazwa wywodzi się od strumyka tegoż imienia płynącego przez łąki Dębińskie.
17. Ul. Bogusławskiego. (Św. Łazarz, połudn.-zachód. Od ul. Niegolewskich do ul. Józefa Chociszewskiego). Przejęta w r. 1900 z gminą św. Łazarz. Nazywano ją za czasów niemieckich „ul. Scharnhorsta“. Od 5. 1. 1920 zwie się „ul. Bogusławskiego“.
- *) Wojciech Bogusławski urodził się w r. 1757 w Glinnie niedaleko Poznania, umarł w r. 1829 w Warszawie. Służył pierwotnie we wojsku. Opuściwszy je zajął się teatrem. W r. 1778 przeszedł do teatru i został w r. 1783 dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie. Olbrzymią zasługę fundowania teatru polskiego łączył z twórczością dramatyczną i pierwszorzędną sztuką aktorską. Ojciec teatru polskiego napisał m. in. „Cud, czyli Krakowiacy i Górale“, wprowadzając lud polski na scenę. Bogusławskiemu zawdzięcza swe powstanie (1795) także teatr lwowski. Do Poznania Bogusławski zajeżdżał często z trupą swoją, a później jako czło-
