tylko po niemiecku „Zittergasse”. Nazwa wywodzi się prawdopodobnie od godła domu, karczmy lub t. p. (Kronthal tłumaczy, że ulica zawdzięcza swą nazwę gromadom gołębi przy Farze; wersję tę uważam za mniej prawdopodobną, choć możliwą). Nazwa aprobowana oficjalnie w brzmieniu polskiem 16. 6. 19.
62. Góra Przemysława. (Stare Miasto, centrum. Od ul. Franciszkańskiej do ul. Zamkowej). Nazwa tak ulicy jak wzgórza zamkowego. W czasach średniowiecznych zwana „Górą“ albo „Górą Zamkową“. W zamku rezydowali do r. 1296 książęta Piastowscy. Potem zamek był siedzibą starosty generalnego Wielkopolski i sądu grodzkiego. Za czasów Prus Południowych obrócono go od r. 1803 na mieszkanie prezesa rejencji, w latach 1815—80 mieścił się w nim „wyższy sąd apelacyjny”, od r. 1884 archiwum państwowe.
Za czasów niemieckich wzgórze zwało się „Górą Zamkową” (Schlossberg). Nową nazwę polską wprowadzono 16. 6. 1919.
- *) Przemyśl II czyli Przemysław Pogrobowiec, książę wielkopolski, zjednoczył pod swem berłem Wielkopolskę i Pomorze i wśród ogólnego rozprężenia dzielnicowego Polski koronował się na króla polskiego w r. 1295, torując drogę do zjednoczenia całej Polski i manifestując przed światem prawa i siłę narodu polskiego. Z poduszczenia margrabiego brandenburskiego zamordowany został w r. 1296 w Rogoźnie. Jedna z silnych postaci historji polskiej. Mieszkał na zamku swego imienia. Mniej znany, ale szczególnie zasłużony o Poznań, który fundował, jest książę Przemyśl I, poprzednik Przemyśla II.
63. Ul. Górczyńska. (Górczyn, ulica centralna. Od ul. Łazarskiej do ulicy Palacza). Ulica wcielona do miasta w r. 1900. Nazwa stosowana od tegoż roku (Gurtschinerstr.). W brzmieniu polskiem ustalona 16. 6. 1919. W nazwie ulicy zachowuje się pamięć o dawnej wsi a obecnej dzielnicy, Górczynie.
64. Górki. (Górczyn. Od ul. Łazarskiej do przedłużenia Onufrego Kopczyńskiego, niewykończona). Ulica przejęta w r. 1900 z Górczynem. Za czasów niemieckich zwana „Kesselstrasse”. Za czasów polskich nazwana „Górkami”. Nazwa charakterystyczna.
65. Górna Wilda. (Wilda, ulica centralna. Od ul. Półwiejskiej do granicy Dębca). Przy lokacji w r. 1253 Poznań otrzymał między innemi wsiami „oboje Wierzbięcic”. Zamiast Wierzbięcic przyjęła się potem — od dzierżawców, znanej rodziny mieszczańskiej, Wildów — nazwa „Wilda”. Długi czas administrowano obie wsie wspólnie, utrzymała się jednakże odrębność tak, że w wieku 19. istniały wsie Górna Wilda i Dolna Wilda, złączone dopiero w samym końcu wieku. W r. 1900 inkorporowano Wildę, a z nią ulicę zwaną wówczas „ul. Następcy Tronu” (Kronprinzenstr.). Od 29. 8. 19 nosi nazwę „Górna Wilda”. Najludniejsza ulica poznańska, zachowuje nazwę dawnej osady.
