Strona:Nazwy ulic w Poznaniu.djvu/033

terenie poznańskim, przy koszarach b. 6 pułku grenadjerów na Jeżycach oraz przy koszarach lotników. Dzień rozpoczęcia świetnego powstania upamiętniony został w nazwie pierwszorzędnej ulicy poznańskiej.
 71. Grudzieniec. (Jeżyce, północ. Od ul. Ceglanej do ul. Niestachowskiej). Ulica zwana była w wieku 19. „ulicą Ceglaną”, (Ziegelstrasse), gdy obecna „ulica Ceglana” zwała się „drogą Ceglaną” (Ziegelweg). Ulica ta dzieliła się po stronie wschodniej na dwie. W r. 1915 istniał zamiar nadania innej nazwy jednej z tych odnóg, zamiaru nie przeprowadzono jednak, i to wśród ciekawych okoliczności. Magistrat chciał dać nazwę bezpretensjonalną, gdy prezydent policji pragnął ulicy z nazwiskiem jednego z żyjących dowódców niemieckich, czemu magistrat oparł się w owym czasie. 12. 4. 1920 nazwano ulicę wraz z obu odnogami „Grudzieńcem”. Niebawem jednak okazała się potrzeba nadania odrębnej nazwy jednej z odnóg. Odnogę południową od ul. Jasnej do zbiegu z drugą odnogą nazwano „ul. Niską”, odnoga północna stanowi część Grudzieńca (ogłoszenie z dn. 21. 1. 1924).
 Grudzieńcem zwała się dawniej niesamodzielna osada za przedmieściem Św. Wojciecha i Kondorfem, w której w 16. wieku rodzina magnacka Grudzińskich miała kilka domów.
 72. Ul. Grunwaldzka. (Jeżyce, obecna granica Św. Łazarza. Od ul. Bukowskiej ku Junikowu). Przejęta w r. 1900 z gminą jeżycką pod nazwą „ul. cesarzowej Wiktorji”, przezwana, ponieważ istniała już w mieście „ul. Wiktorji”, w r. 1909 na „ul. Augusty Wiktorji”.
 Od 25. 11. 1919 zwie się ul. Grunwaldzką. Jednę z wielkich ulic poświęcono wspomnieniu wielkiej bitwy polsko-niemieckiej pod Grunwaldem, w której oręż polski pokonał Krzyżaków.
 73. Ul. Gwarna. (Nowe Miasto, centrum. Od ul. Fredry do św. Marcina). Ulica powstała około połowy 19. wieku. Stanowiła pierwotnie część ulicy Młyńskiej, sięgającej od św. Marcina do ul. Solnej. W r. 1885 część południową, od św. Marcina do pl. Nowomiejskiego, nazwano „Górną ulicą Młyńską”, część północną zaś „ul. Dolną Młyńską”. Gdy odzywały się głosy przeciw tej nazwie i „górną Młyńską” adjacenci i policja chcieli nazwać ulicą Wiktorji, burmistrz Herse — opierający się stale nazwom niemiecko-patrjotycznym — pozostawił dla południowej części dawną nazwę „ul. Młyńskiej”. Dopiero w r. 1891 przezwano ją na „ul. Wiktorji”, na cześć żony cesarza Fryderyka, która odwiedziła w r. 1888 Poznań w czasie powodzi. W mowie potocznej długo jeszcze utrzymała się nazwa „ul. Młyńskiej” tak powszechnie, że w r. 1905 Magistrat próbował nazwę tę przywrócić (istniała bowiem równocześnie „ul. ces. Wiktorji” na Jeżycach). Z powodu sprzeciwu prezydjum policji zmiania nie doszła do skutku.
 Ulicę tę podzieliła w marcu 1920 Rada Miejska na „ul. Gwarną” i „ul. Seweryna Mielżyńskiego”, Magistrat uchwalił całą ulicę nazwać „ul. Sew. Mielżyńskiego”. Prezydjum policji ogłosiło według uchwały Rady, zniosło jednak na interwencję Magistratu 5. 10. 1920