stały na niej dwie łaźnie (zresztą nic), od których przybrała nazwę „Łaziennej” (Badegasse). Nazwa w brzmieniu polskiem ustalona oficjalnie 29. 8. 1919.
126. Ul. Łąkowa. (Śródmieście, południe. Od Wałów Królowej Jadwigi do ul. Strzeleckiej). Stoi na terytorjum średniowiecznego przedmieścia Piasków. Powstała w pierwszej połowie 19. wieku. Zwała się zawsze „Łąkową”. (Wiesenstr.). Nazwa wywodzi się od łąk karmelickich wzgl. wildeckich, ku którym ulica prowadzi. Przedłużenie od Wałów Jagiełły do Wałów Królowej Jadwigi (na terenach pasu wałowego) doliczono do ul. Łąkowej w r. 1913. Nazwę polską ustalono 16. 6. 1919.
127. Ul. Łukaszewicza. (Św. Łazarz, wschód. Od ul. Granicznej w stronę południową poza ul. Stanisława Karwowskiego). Stanowiła do r. 1909 część ul. Granicznej, poczem wyodrębniona została pod nazwą „ul. Zeppelina”. Od 5. 1. 1920 zwie się „ul. Łukaszewicza”.
- *) Józef Łukaszewicz (Wielkopolanin, obywatel Poznania, historyk miasta), urodził się 1799 r. w Krąplewie pod Stęszewem, umarł 1873 r. w Targoszycach. Kształcił się w Pyzdrach, Bninie, Poznaniu i Krakowie. Badał z polecenia Edwarda Raczyńskiego archiwa i bibljoteki w Polsce i Niemczech, po założeniu Bibljoteki Raczyńskich 1829, został jej bibljotekarzem, przez czas pewien uczył w gimnazjum niemieckiem w Poznaniu. Zasłużony około rozbudzenia życia umysłowego w Wielkopolsce, współpracownik czasopism, założyciel „Orędownika Naukowego”. Główne zasługi położył jako historyk. Najważniejsze prace: „Obraz historyczno-statystyczny miasta Poznania”, „Historja szkół w Koronie i Litwie” „O kościołach Braci Czeskich w Wielkopolsce”, „Krótki opis historyczny kościołów parafjalnych w dawnej diecezji poznańskiej”.
128. Ul. Małeckiego. (Św. Łazarz, wschód. Od Rynku św. Łazarskiego poza ul. Gąsiorowskich aż do projektowanej poprzecznej do Głogowskiej, niewykończona). Przejęta w r. 1900 wraz z gminą św. Łazarską, nosiła dawniej nazwę „ul. Książęcej” (Prinzenstr.). Przedłużenia poza ul. Gąsiorowskich dokonano w r. 1912 i objęto przedłużenie tąże nazwą. Od 5. 1. 1920 zwie się „ul. Małeckiego”.
- *) Antoni Małecki (Wielkopolanin, wybitny gramatyk i historyk), urodził się w r. 1821 w Obiezierzu w Wielkopolsce, umarł w r. 1913 we Lwowie. Był profesorem uniwersytetów w Krakowie, Innsbrucku i Lwowie, prezesem Macierzy Polski, wicekuratorem Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, prezesem Akad. Umiejętności. Świetny gramatyk i krytyk literatury tudzież historyk. Główne prace: „Gramatyka historyczno-porównawcza języka polskiego”, „Żywot Juljusza Słowackiego”, „Studja historyczne”. Znane są również dwa jego dramaty „List żelazny” i „Wieniec grochowy”.
129. Małe Garbary. (Śródmieście, północ. Od Św. Wojciecha do Wielkich Garbar wzgl. Tamy Garbarskiej). Teren ich stanowiły
