Strona:Nazwy ulic w Poznaniu.djvu/059

wielkie również noszą miana. Na placu Wolności rozpoczęło się zwycięskie powstanie Wielkopolski 27 grudnia 1918, które zadecydowało o wyzwoleniu Poznania i Wielkopolski z pod jarzma pruskiego. Świetny ten czyn nazwa placu przypominać będzie potomnym.
 193. Plac Zjednoczenia. (Pas forteczny na południowym wschodzie Śródmieścia, nieuregulowany. Przy Warcie i Wałach Kazimierza Wielkiego). Powstał po zburzeniu fortyfikacyj lewobrzeżnych w r. 1905 i otrzymał nazwę „placu Zollernów” (Zollernplatz). Dotychczas nie zabudowany. Od 5. 1. 1920 zwie się „placem Zjednoczenia”. Placem tym rozpoczyna się pas wałowy przypominający w kolejności chronologicznej naczelne osobistości i najważniejsze wydarzenia z historji polskiej. Nazwy historyczne aż do połowy wieku XIII. pozostawiono prawemu brzegowi, który po usunięciu fortyfikacyj otrzyma pas o odpowiednich nazwach. Uczyniono to dlatego, że miasto lewobrzeżne powstało w r. 1253. Od tej daty pierwszem wiekopomnem wydarzeniem było zjednoczenie rozdzielonej na księstewka dynastyczne Polski, zapoczątkowane przez koronację Przemysła II. Pogrobowca, a przeprowadzone przez Łokietka (w lwiej części). Fakt ten upamiętnić ma „plac Zjednoczenia”. W zrozumieniu tem użyty jest na tem miejscu, przed Wałami Kazimierza Wielkiego. W znaczeniu przenośnem, że tak powiemy, przypomina nazwa ta razem z placami Wolności i Niepodległości, w trzech stronach Śródmieścia, wolność narodu.
 194. Ul. Pocztowa. (Nowe Miasto, centrum. Od ul. Rynkowej do placu Nowomiejskiego). Założona w r. 1804 i nazwana „ul. Fryderykowską”. W wiekach dawnych część jej wschodnia stanowiła osadę Glinki, reszta zaliczała się do przedmieścia Kondorfu.
 Za czasów polskich przez czas pewien zwała się ulica ta „Glinki”, przypominając tem samem stare osiedle. Nazwa ta niestety nie utrzymała się, jak podobne nazwy, mające przywieść ku pamięci dawną topografję (Wymykowo etc.). Od 5. 1. 1920 zwie się „ul. Pocztową” przez wzgląd na gmach urzędu pocztowego przy niej zbudowany.
 195. Ul. Podgórna. (Śródmieście, centrum. Od placu św. Krzyskiego do alei Marcinkowskiego). Za czasów pierwszej Rzeczypospolitej uważana była za przedłużenie ul. Wrocławskiej poza bramą i nazywana niekiedy ulicą Wrocławską. Własną nazwę „ul. Podgórna” (Bergstr.) otrzymała w r. 1801. Ściśle zabudowana została po r. 1803.
 W czasie wojny 1914—1918 Niemcy ulicę tę przezwali „ul. Hindenburga”, który urodził się przy tej ulicy w domu nr. 7 (właściciel obecny Spółka Pedagogiczna).
 Polacy przywrócili dawną nazwę. Od 29. 8. 1919 ulica zwie się „ul. Podgórną”. Nazwa charakterystyczna, gdyż ulica ta od Starego Miasta prowadzi wyraźnie w górę.
 196. Podgórnik. (Pas poforteczny na północy Śródmieścia. Między ul. Oficerską, torem kolejowym, ul. Ku Cytadeli i Na Pod-