Strona:Nietzsche - Tako rzecze Zaratustra.djvu/162

 Nieco mniej, nieco więcej: to właśnie stanowi tu wiele, jest niemal wszystkiem.
 O zwiotczałych mięśniach stać i o wyprzęgniętej woli: to jest dla was wszystkich rzecz najcięższa, wy wzniośli!
 Gdy się moc łaskawą staje i znijść raczy ku widoczności: pięknem mianuję znijście takie.
 Od nikogo tak piękna nie pragnę, jak od ciebie, ty potężny: dobroć twa winna być twem ostatniem pokonaniem samego siebie.
 Posądzam cię o zdolność do wszelkiego złego: przeto właśnie chcę dobra od ciebie!
 Zaprawdę, śmiałem się nieraz z tej słabizny, co się za dobrą uważa, ponieważ ma wątłe łapy!
 Cnotę kolumny naśladować winieneś: w miarę jak wzwyż sięga, staje się ona piękniejszą i coraz to bardziej smukłą, a wnętrznie coraz to twardszą i wytrzymalszą.
 Pięknym stać mi się jeszcze winieneś, a pięknu własnemu zwierciadło w pogotowiu trzymać.
 Wówczas dusza twoja boskiemi zapłonie pożądaniami; a uwielbienie będzie nawet i w twej próżności!
 Gdyż to jest tajemnicą duszy: wprzódy bohater opuścić ją musi, zanim nawiedzi ją w marzeniu — nadbohater. —

 Tako rzecze Zaratustra.