dokonane przez Piotra Szepielewicza, a cenił Gogola wysoko, zestawiając go w jednym rzędzie z Dickensem i Balzakiem. W r. 1846 w tłomaczeniu J. Chełmikowskiego wyszedł „Rewizor czyli podróż bez pieniędzy“ w Wilnie (drugie tłomaczenie we Lwowie, 1884 w „Bibliotece Mrówki“). „Taras Bulba“ w przekładzie Fedorowicza, a właściwie Piotra Głowackiego, ukazał się we Lwowie r. 1850. „Martwe dusze“ w przekładzie Zygmunta Kierdeja-Wielhorskiego wyszły w Poznaniu w r. 1876 i 1879. Wreszcie p. t. „Powieści mniejsze“ (Lwów, 1871) zawarto tłomaczenie „Staroświeckich obywateli“, „Powieści o kłótni Iwana Iwanowicza z Iwanem Nikiforowiczem“, „Nosa“, „Powozu“, „Iwana Teodorowicza Szpońki i jego ciotki“, „Notatek waryata“. Tłomaczenia dokonali według Estreichera: Paulin Święcicki i Jan Grzegorzewski, ale bardzo lichym językiem i z jakiegoś obciętego przez cenzurę egzemplarza, mianowicie w „Notatkach waryata“.
O Gogolu pisali po polsku: Jan Sawinicz w „Księdze Świata“ 1860; Wincenty Korotyński w „Kalendarzu Jaworskiego r. 1870; Anna Lisicka w „Przeglądzie Polskim“ r. 1886 (tom III). W czasopiśmie warszawskiem „Kłosy“ r. 1871 znajduje się w pięciu numerach przekład charakterystyki Gogola, wyjęty z dzieła Wodowozowa: „Nowa literatura rosyjska“. W „Wielkiej Encyklopedyi Illustrowanej“ w Warszawie Antoni Pietkiewicz (Adam Pług) pomieścił dobry artykuł pod wyrazem: Hohol.
W wydaniu niniejszem skorzystano z przekładu dawniejszego „Staroświeckich obywateli“ i „Dziennika obłąkanego“; ale musiano w nim poczynić liczne zmiany i uzupełnienia. Przekład „Płaszcza“ jest zupełnie nowy.
