Wikiźródła

Strona:Norbert Bonczyk - Góra Chełmska.pdf/220

Ta strona została przepisana.
170 
Skłonił głowę. Czyż w skrusze, czy w radości prosi?

Długo klęczał schylony, wreszcie powstał, siada,
Zwrócon ku Jukundemu[1] tak mu opowiada:
„Synu! Otóż opuszczam to gniazdo na zawsze,
Bogu dzięki za jego dary najłaskawsze!

175 
Modliłem się, płakałem, karciłem to ciało,

Kiedy wyrokom boskim sprzeciwiać się chciało,
Aże wreszcie umilkło. Ledwo kiedyś jeszcze
Lat młodzieńczych wspomnienia w starym sercu pieszczę —
Duch w kraj obcy ucieka — szuka — gdzieś uwiśnie,

180 
Buja, walczy, aż serce drgające coś ściśnie.

Powoli się pamiętam[2], hardy duch się kruszy…
Tam moi przyjaciele, tam lekarstwo duszy!“
Tu wskazał na rząd książek w niewielkiej framudze[3],
„Klasztór kalwaryjskiemu podarował słudze;

185 
Zostawiam klasztorowi. Lecz co moje własne,

To zabiorę ze sobą, nie wydam, aż zasnę[4].
Synu, odsuń tę deskę! Pod nią w tajnym kątku
Moje skarby w skórzanym znajdziesz zawiniątku,
Spodnią deskę… framugi[5]… tam…“ Jukundy klęka,

190 
Odsuwa deskę, wgląda.. domacała ręka..

Wyciąga paczkę w skórę zbutwiałą wwiniętą[6]
Podaje Aleksymu. Jak pamiątkę świętą
Bierze z uszanowaniem staruszek, rozkłada,
Wyjął zżółkły pergamin, krótkim wzrokiem bada,

195 
Czy ma to, czego żądał. Jakóż zbladł na twarzy!

Ukrywając w zanadrze tajemnice, marzy.
Znów powstał, głowę podniósł, żegna w cztery strony
Nieme ściany, a duchem jakby wieszczym tchniony
Woła: „Koniec pokuty mej! Niechaj w te progi

200 
Nie zajrzy czatujący z wszech stron duch złowrogi[7];

Już dał dekret[8], już kopie, ziemię świętą orze,
Alić[9] dalej nie dojdzie jak pod mury boże…

  1. ↑ w. 172. ku Jukundemu — odmiana imienia Jukundus w tym miejscu i w w w. 189, 250, 253 i 504 przymiotnikowa, poprzednio (w. 172) i nast. w. 282 rzeczownikowa.
  2. ↑ w. 181. powoli się pamiętam — opamiętuję się, przytomnieję, podobnie St. K. M. III 126, VI 145.
  3. ↑ w. 183. w niewielkiej framudze — w niewielkiej wnęce; por. obj, I 113.
  4. ↑ w. 186. nie wydam, aż zasnę — nie wydam, dopóki nie umrę.
  5. ↑ w. 189. spodnią deskę framugi — dolną zasuwę; por. obj. II 165 i I 113.
  6. ↑ w. 191. paczkę… wwiniętą — paczkę zawiniętą.
  7. ↑ w. 200. Duch złowrogi — materializm właściciela Żyrowy Guradzego i żydowskiego dzierżawcy kamieniołomów Zernika. Albowiem łakomiąc się na tak cenny na G. Śląsku bazalt z Góry św. Anny, wydobywano kamień tuż pod drogą kalwaryjską i tuż pod zabudowaniami klasztornymi.
  8. ↑ w. 201. dekret — wyrok najwyższego trybunału w Berlinie w r. 1873, oddalający skargę wrocławskiej stolicy biskupiej, która jako właścicielka Kalwarii i klasztoru domagała się ochrony sądowej.
  9. ↑ w. 202. Alić — aliści, jednak, podobnie V 259, 413, częściej: aleć np. III 324, IV 64, 388, V 216, 270.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Norbert_Bonczyk_-_Góra_Chełmska.pdf/220&oldid=3030028”