Tu drógi, górki, góry nie trawą zielone,
Lecz tłumów nieprzejrzanych barwą upięknione
Aż do łez rozrzewniają przecudnym widokiem;
Tu jak w nieba zachwycon, kiedy zmierzysz okiem
Pojmiesz w cząstce ostatni sąd prorokujące
Przepowiednie, że wszyscy zejdziem się w dolinie
Józafata, a potem świat doczesny zginie.
Czystym głosem odśpiewał Sumę ksiądz wikary
Boć w szkole Komisarza[2]! Słoneczko aż piecze,
Łza pokuty, pot trudu po wszech licach[3] ciecze,
A gdzie tam jeszcze koniec! „Jeszcze dwa kazania!
Lecz któż tu będzie mówił?“ Takie to pytania
Schylona na ambonie, a gwardyjanowa
Osóbka w tyle za nią; śpiewak kalwaryi[4]
Ostatnich sił dobywa z ochrapiałej szyi,
Wskazując książki, krzyże, szkaplerze znajdzione[5],
I te sprawy. Żegna się, głośno intonuje
Rzewną pieśń o Maryi, jemu lud wtóruje.
Dwa wiersze odśpiewano, alić[6] siwa głowa
Jeszcze się nie podnosi; czy jej trudna mowa?
Ten go łzami zalanym spojrzeniem przenika,
Wzdychając: „Ojcze, ojcze, ja mam mieć kazanie?
O te rzesze pobożne, kiedy spojrzę na nie,
Łez powstrzymać nie mogę. Otóż obraz nieba!
- ↑ w. 400. Zeflik Sobel — Józef Sobel, por. obj. III 451. Ks. Sobel nie był zbyt młody, nawet w r. 1875, gdyż miał wtedy 39 lat, w 1886 zaś 50, był o rok starszy od Bonczyka.
- ↑ w. 401. Komisarza — Komisarza biskupiego. Taki tytuł mieli zawiadowcy dekanatów, w tym wypadku dekanatu pszczyńsko-bytomskiego. Komisarzem tu wzmiankowanym był może ks. Bernard Purkop, proboszcz piekarski, w którego szkole wykształcił się sam Bonczyk.
- ↑ w. 402. po wszech licach — po licach wszystkich; podobnie w St. K. M. VIII 160: wszech szkolarzy, G. Ch. VI 87, do wszech wojen.
- ↑ w. 407. śpiewak Kalwaryi — poprzednio V 66, 97: śpiewak nagórny.
- ↑ w. 409. znajdzione — znalezione; p. obj. I 366.
- ↑ w. 413. alić — aliści, atoli; por. obj. V 202.
