Strona:Nowe baśnie z 1001 nocy.djvu/127

dość wszystkiego nie mamy... Obdarci jesteśmy i często głodni... O, jakażto niesprawiedliwość!
 Jedni rodzą się i umierają w bogactwie, drudzy nędzę wciąż cierpią...
 W tejże chwili przed pałac zajechała wspaniała kareta, potem druga i trzecia. Panowie weszli do pałacu, furmani pozostali przy koniach.
 Do jednego z nich, najbliżej siedzącego odezwał się Zyndbad:
 — Czyjto pałac? Musi tu chyba mieszkać syn kalifa albo conajmniej jaki książę?..
 — Coo? — odpowiedział zdziwiony furman — chodzisz po dniach całych po mieście i pytasz, ktoby tu mieszkał?
 Mieszka tu nie żaden syn kalifa ani książe, ale Zyndbad Podróżnik, najbogatszy człowiek w Bagdadzie...
 — Cha! cha! — zaśmiał się nasz tragarz — a to paradne! I ja też mam to imię, tylko że nie marynarz ale tragarz i nie bogacz, ale największy nędzarz w Bagdadzie.
 Rozmowa ta doszła do właściciela pałacu.
 Nie upłynął kwadrans a zbliżył się do niego jeden ze służących i kazał iść za sobą.