Strona:Nowe baśnie z 1001 nocy.djvu/175

 — Co tak patrzysz na mnie, jakbyś człowieka nie widział?
 — Patrzę, — odrzekł Jednooki — gdyż dostrzegam u ciebie moje oko błękitne...
 Jestem poszkodowany, gdyż jednem dojrzeć wszystkiego nie jestem w możności.
 Postanowiłem więc zażądać od ciebie zwrotu mojej własności, a jeślibyś tego nie chciał polubownie załatwić, będziemy się o moje oko bili...
 Kupiec nie uznał swej winy i nie chciał mu oddać swego oka.
 Rozpoczęła się więc kłótnia między nim a Jednookim i doszło nawet do bójki.
 Tłumy ludzi wiedzione ciekawością zebrały się, przyglądając się tej zaciekłej walce.
 Nie obeszło się bez policji, która musiała rozbroić przeciwników.
 Nie byłto jednak ostateczny koniec zwady o błękitne oko, rzekomo od Jednookiego odebrane.
 Postanowili zejść się jeszcze nazajutrz rano w tem samem miejscu i spór rozstrzygnąć.
 Kiedy Jednooki odszedł poturbowany przez silniejszego od siebie kupca, ten