Strona:Nowe baśnie z 1001 nocy.djvu/57

 Zdziwiony Aladyn, nie poczuwał się do żadnej winy, więc sądził, że to żart lub omyłka.
 Niestety jednak musiała to być prawda, bo skrępowano mu ręce i jak zwykłego zbrodniarza prowadzono przez ulice miasta.
 Lud, kochający go serdecznie za hojność i dobroć serca, zaczął silnie buntować się przeciw podobnemu postępowaniu z jego ulubieńcem.
 Wołano głośno, aby go natychmiast uwolniono, wreszcie obrzucono przezwiskami a nawet kamieńmi wiodących Aladyna rycerzy.
 Tak doszli do cesarskiego pałacu, gdzie zasiadł na tronie monarcha i grzmiącemi słowy powitał niewiedzącego o niczem zięcia.
 — Co mi zarzucasz, o, cesarzu! — zapytał Aladyn.
 Gdzie jest moja córka? — odpowiedział.
 — Zostawiłem ją w pałacu zdrową i szczęśliwą — odpowiedział Aladyn.
 — A gdzież ten twój pałac? Czarownikiem jesteś i jako taki będziesz natychmiast ścięty!