ku 1830, postawiwszy rzecz na bardziej platonicznym terenie, uczyniło Chateaubrianda znowu fanatycznym i wiernym rycerzem prawej dynastyi.
Ale przypomnijmy w niejakim porządku główne momenty stosunku Chateaubrianda do Napoleona[1].
W roku 1802, Chateaubriand, sławny już autor Atali (1801), ogłasza swoje wielkie dzieło Duch Chrześcijaństwa, będące przepiękną miejscami poetycką apologią chrystyanizmu. W tym samym momencie, pierwszy konsul Bonaparte, czując się mocno na tronie niemal już monarszym, opromieniony aureolą zwycięstw, podejmuje dzieło reorganizacyi Francyi, gojenia ran przeszłości. Jednego i tego samego dnia, Bonaparte święci w kościele Notre-Dame w Paryżu konkordat, uroczyste pojednanie z Kościołem, artykuł zaś w urzędowym Monitorze wita pochwalnie utwór
- ↑ Bliżej o Chateaubriandzie we wstępie tłómacza do Atali i Renego lub w Nowych studyach z literatury francuskiej Boy’a.
