wiekiem: brak mu wielkoduszności, tego znamienia bohaterów i prawdziwych królów. Stąd pochodzi, że nie zostało po nim ani jedno z owych powiedzeń, które cechują Aleksandra i Cezara, Henryka IV i Ludwika XIV. Natura stworzyła go bez serca. Jego dość obszerna głowa jest pastwą mroków i zamętu. Wszystkie pojęcia, nawet pojęcie dobra, mogą w nią wejść, ale wychodzą z niej natychmiast. Znamienną cechą jego charakteru jest niezwyciężony upór, żelazna wola, ale tylko dla niesprawiedliwości, ucisku, niedorzecznych systemów; porzuca bowiem bardzo łatwo zamysły, które mogłyby być z pożytkiem dla moralności, porządku i cnoty. Włada nim wyobraźnia, a nie powoduje nim rozum. Zamiary jego nie są owocem czegoś głębokiego, przemyślanego, ale wynikiem doraźnego popędu i nagłego postanowienia. Ma coś z histryona i z aktora; gra wszystko, nawet namiętności których nie czuje. Zawsze na scenie: w Kairze, jest renegatem, który się chełpi iż zniweczył
Strona:O Buonapartem i o Burbonach.djvu/69
Ta strona została przepisana.
45
O BUONAPARTEM I O BURBONACH
