Strona:O autorkach polskich, a w szczególności o Sewerynie Duchińskiej.djvu/10

które kobiecie przed wszystkiemi innemi obowiązkami, obowiązki kobiecości do spełnienia podały.
 W smutnej epoce historji naszej, w epoce niemocy politycznej, a moralnego upadku i powszechnej ciemnoty, na początku XVIII. wieku pojawia się kobieta pełna poetycznego natchnienia, talentów wielkich i jako poeta staje w szeregu obok mistrzów słowa, którzy na chlubę naszą na ciemnem tle dziejów jaśnieją. Obok Wacława Potockiego, Twardowskiego, Morsztynów, godnie stoi u steru poezji polskiej Drużbacka.
 Elżbieta z Kowalskich Drużbacka, ur. r. 1687. w Wielkopolsce, młodość spędziła w domu pani Sieniawskiej, kasztelanowej krakowskiej, gdzie najwięcej pod względem wykształcenia skorzystała. Wyszedłszy za mąż za Drużbackiego, skarbnika żydaczewskiego, zamieszkała w Rzemieniu nad Wisłoką, a owdowiawszy przeniosła się do klasztoru PP. Bernardynek w Tarnowie, gdzie, chociaż nie uczyniła ślubów zakonnych, regułę przyjęła klasztorną. Tutaj umarła w r. 1760. Krasicki w trzecim tomie dzieł swoich pisze, że Drużbacka, samym instynktem natury powołana do rymotworstwa, żadnego języka, oprócz rodowitego nie posiadająca, dnia przykład, co może sama przez