Strona:O autorkach polskich, a w szczególności o Sewerynie Duchińskiej.djvu/20

zawsze ojczyznę. W 1845. r. 21. września umarła w Passy pod Paryżem. Zwłoki jéj pochowano w Paryżu na cmentarzu Père Lachaise, a grób ozdobiono pomnikiem dłuta Władysława Oleszczyńskiego. W Warszawie, według jéj życzenia, znajduje się w krużganku u OO. Reformatów kamień z napisem: „Matki i dzieci zmówcie Zdrowaś Maria za jéj duszę.“ Przebywając za granicą, nie ustawała w zawodzie pisarskim, owszém z największą gorliwością używała znakomitego pióra. Ze wszystkich jéj powieści najpierwsze zajmuje miejsce: „Jan Kochanowski.“ Prześliczny to obraz obyczajowy, na tle życia poety osnuty, a jeden z najpiękniejszych wizerunków przeszłości, jaki kiedykolwiek wyszedł z pod pióra polskiego. Natchnął ją podobno do togo Brodziński. Z pojętnością niewieściego serca odmalowała tło, a na niem postawiła wieszcza w czasach najszczęśliwszych narodu, w dobie jego wielkości, z takim wdziękiem, z takim urokiem, z takim prawdziwem natchnieniem, iż gdybyśmy Jana Kochanowskiego nie mieli w literaturze, musielibyśmy zazdrościć go powieści pani Hoffmanowej.
 Pozwolę sobie zestawić katalożek bibliograficzny prac Hoffmanowej: „Pamiątka po dobrej matce,“ „Powieści moralne dla dzieci,“ „Amelia