Strona:O autorkach polskich, a w szczególności o Sewerynie Duchińskiej.djvu/31

donimem Deotymy, nabrała olbrzymiego rozgłosu wskutek bardzo licznych swych improwizacji. Obdarzona niezwykłą bystrością, w ogarnianiu przedmiotu, w składaniu części w całość jedną myślą przeniknioną, — ma talent niezmiernie posunięty w sztuce rymowania i tak łatwo włada językiem, że w najśmielszych zwrotach nie zachwieje się, a myśl abstrakcyjną umie ubrać w formy zrozumiałe, jasne. Deotyma w utworach swoich najsilniejszą jest w fantazji. Jest to zarazem najsłabsza jéj strona. Czuje, myśli, uczy się i oddaje naukę fantazją. „Zdaje się, że rzucone w jéj umysł światło nauki i umiejętności nie przebiło cię do głębi ducha, tylko zawisło na szybach rozognionej fantazji i dziwnie poetyczne nakreśliło obrazy. Dla tego nauka i umiejętność odtwarza się na tym gorącym krysztale w dziwnie piękne i idealne arabeski, jakby wyjęte z przecudnego panorama. Najściślejsza nauka ma w niéj cechę fantastyczną; pogląd na społeczność, na historję, na rozwój ducha ludzkiego w czynach i kształtach, jest zawsze różowy, niewinny i naiwny, nie odpowiedni pojęciom, wyrobionym w życiu rzeczywistem. To, co mamy z utworów Deotymy, dalekiem jest od utworów dojrzałego geniuszu, ale nie brak mu znamion genialności.“