Opierając się na dokładném poznaniu zasad duchowego życia Magyarów, polemizuje Duchińska z księżniczką Dora d’Istria, sławną koleżanką swoją z Towarzystwa geograficznego w Paryżu, w przedmiocie tegoż życia dotyczącym. Księżna Dora d’Istria zamieściła w „Revue des deux mondes“ obszerną rozprawę o poezji ludowej węgierskiej, upatrując w niej i w całej intelektualności magyarskiej turańskie podstawy. Duchińska sprzeciwia się temu zapatrywaniu stanowczo, udowadniając swe zdanie, że Węgrzy śród wieków i pod wpływem pierwiastków aryjskich najzupełniej przejęli się duchem cywilizacyi aryjskiej, zatarłszy w swem życiu turanizmu ślady.
Z równą skrzętnością gromadzi autorka nasza wiadomości o Czechach, Słoweńcach i Serbach. Zapoznaje nas z literaturą i tych pobratymczych narodów, tłomaczy poetów słoweńskich: Presera i Vodnika.
Nie pomija literatury niemieckiej; i w niej odszukuje takich literatury zabytków, które albo z historją mają styczność, albo polskiej publiczności nieznane, prawdziwą wartością swą literacką żywy interes obudzić w niej mogą.
Tłomaczy Weilena: „Rosamundę“, większą część „Ottokara“, Grillparzera tudzież wiele
Strona:O autorkach polskich, a w szczególności o Sewerynie Duchińskiej.djvu/68
Ta strona została przepisana.
