osobne, a bardzo ważne miejsce w literaturze naszej poetycznej. — Jest to poezja historyczna, w ścisłem tego słowa znaczeniu. — Znajdują się przeciwnicy tego rodzaju poezji, lecz pozwalamy sobie zwycięztwo opinii naszej przypisywać, gdy taki znawca, jak Pol Wincenty, z prawdziwém się uniesieniem o poematach historycznych pani Duchińskiej wyraża.
Sprawozdanie nasze o pracach pani Duchińskiej nie mogło być dokładnem dla ograniczonych terminów odczytu, w obrębie których zamknąć się musiało, — nie może być dokładnem, bo każdy dzień prawie świeżą pracę tej autorki przynosi i długo przynosić będzie, bo wierzymy, że wysoki talent pani Duchińskiej się nie wyczerpie, że długo jeszcze literaturę naszą, rozpromieniać będzie.
Na zakończanie pozwalam sobie przytoczyć jeden z ulotnych jej wierszy:
Czy nas zima zmrozi lodem,
Czy skwar letni pierś przepali,
Z dzielną wolą — z sercem młodém
Idźmy daléj! Idźmy daléj!
Choć nam nieraz bratnie słowo
Utkwi w piersi ostrzem stali,
