wiązku kapłan winien pracować całe życie i całemi siłami. Zdala winna być od niego wszelka myśl nabycia bogactw, zaszczytów światowych lub jakichkolwiekbądź dóbr ziemskich. Jego najgłówniejszym obowiązkiem jest tak czynić i postępować, aby P. Bóg był kochanym od wszystkich[1].
Pan mówi do kapłanów: Będziecie mi świętymi, bo święty jestem ia Pan, y odłączyłem was od inszych ludów, abyście byli moi[2].
Zauważcie: abyście byli moi, t. j. abyście przykładali się jedynie do chwalenia, służenia i miłowania mnie.
Moi, moimi pomocnikami i szafarzami Sakramentów[3]; moi, abyście byli naczelnikami i przewodnikami owczarni Jezusa Chrystusa[4]; moi, moimi a nie swoimi, ponieważ urzędnik ołtarza nie należy do siebie, ale do Boga[5].
Pan odłącza kapłanów od innych ludzi, dla zupełnego zjednoczenia ich z sobą: Yzali wam mało że was oddzielił Bóg Izraelów od wszystkiego ludu i przyłączył sobie[6].
7. Jeżeli mnie kto służy niech ze mną idzie[7]. Iść za Jezusem Chrystusem znaczy: unikać świata, wykorzeniać grzechy, chodzić około zbawienia dusz, łożyć staranie aby miłowano P. Boga.
- ↑ Ideo vocati sumus a Christo, non ut operemur quae ad nostrum pertinent usum, sed quae ad gloriam Dei... Verus amor non quaerit quae sua sunt, sed ad libitum amati cuncta desiderat perficere. (Auct. oper. imperf. Hom. 34 in Math.).
- ↑ Ks. Kapłań. XX, 26.
- ↑ Mei Sacramentorum cooperatores, et dispensatores. (S. Petr. Dam. opusc. 8).
- ↑ Vos estis duces et rectores regis Christi. (Petr. Bless. Epist 1).
- ↑ Verus altaris minister Deo, non sibi natus est. (S. Ambr.).
- ↑ Ks. Liczb. XVI, 9.
- ↑ Św. Jan, XII, 26.
