Strona:O godności i obowiązkach kapłańskich.djvu/030

Ta strona została przepisana.

mienia, że kapłani winni się zajmować tylko Bogiem i staraniem o pozyskanie dusz P. Bogu; te czynności św. Dyonizy Areopagita nazywa Boskiemi[1].
Św. Antonin utrzymuje, że wyraz Sacerdos (kapłan) znaczy Sacra docens[2].
Wedle innego pisarza, Presbyter ma znaczyć praebens iter[3], dla tego św. Ambroży daje kapłanom nazwę: wodzów i kierowników owieczek Chrystusowych.
Św. Piotr nazywa duchownych: Królewskie kapłaństwo, naród święty, lud nabycia[4].
Lud przeznaczouy do nabywania nie pieniędzy ale dusz[5].
Sami nawet poganie przepisywali kapłanom swoim aby zajmowali się li tylko oddawaniem czci bożkom, a żadnego nie sprawowali urzędu.
11. Św. Grzegórz mówi o kapłanach: Winniśmy zostawić na boku wszystkie sprawy ziemskie a zajmować się tylko sprawami Bożemi; lecz my robimy całkiem przeciwnie, opuszczamy sprawy Boże a oddajemy się ziemskim[6].

Mojżesz otrzymawszy rozkaz od P. Boga oddania się wyłącznie sprawie tyczącej Jego chwały, gdy nie przestał zajmowania się rozstrzyganiem sporów ludu, upominany był o to od Jetra, który mu rzekł: Głupią pracą psujesz się... Bądź ty ludowi w tych rzeczach które ku Bogu należą[7]. Lecz coby powiedział Jetro, gdyby widział na-

  1. Omnium divinorum divinissimum est cooperari in salutem animarum.
  2. Przypis własny Wikiźródeł łac. Święty nauczyciel
  3. Przypis własny Wikiźródeł łac. wskazujący drogę
  4. I. Św. Piotr. II, 9.
  5. Officium quaestus, non pecuniarum, sed animarum. (S. Ambr. in c. I, Isai.).
  6. Dei causas relinquimus, et ad terrena negotia vacamus.
  7. Ks. Wyj. XVIII, 18, 19.