Czytamy w Apokalipsie: i uczynił nas Królestwem y kapłany Bogu y Oycu swemu[1]. Tłomacze Pisma św., jak Menochiusz, Gagneus, Tirinus objaśniając znaczenie wyrazu »Królestwo« mówią: Kapłani są Królestwem Bożem, albowiem Pan Bóg mieszka w nich w tem życiu przez łaskę, a w tamtem przez chwałę; a również z urzędu swego, jakoby królewskiego, mają panować nad sobą, nad swymi nałogami[2].
Wedle św. Grzegorza, kapłan winien umrzeć dla świata i wszystkich namiętności, aby żyć Boskiem tylko życiem[3].
Kapłaństwo, które wykonywamy tu na ziemi, to samo, jakie P. Jezus odebrał od Ojca swego: A ja chwałę którąś mnie dał, dałem im[4]. Jeżeli więc kapłan przedstawia Jezusa Chrystusa, tak winien być czystym, aby sobie zasłużyć na przebywanie między Aniołami[5].
5. Św. Paweł wymaga, aby kapłan w niczem nie był nagannym: Ma tedy biskup być nienaganiony[6]. Pod wyrazem biskup, Apostoł rozumie kapłana, przechodzi bowiem stąd wprost do diakonów: Diakonowie także czyści nie wzmiankując kapłanów. Tak tłumaczy ten ustęp św. Augustyn, a św. Chryzostom wyraźnie mówi: Co powiedział o biskupach, to się tyczy kapłanów[7].
Co zaś do wyrażenia nienaganiony każdy je
- ↑ Ap. I, 6.
- ↑ Fecit nos Reges, regnamus enim cum ipso et imperamus vitiis.
- ↑ Necesse est, ut (Sacerdos) mortuus omnibus passionibus vivat vita divina. (Pastor. Part. I, cap. 10).
- ↑ Św. Jan XVII, 22.
- ↑ Necesse et Sacerdotem sic esse purum, ut in coelis collocatus inter coelestes illas virtutes medius staret. (S. Chrysost.).
- ↑ I. Tim. III, 2.
- ↑ Quae de Episcopis dixit, etiam, Sacerdotibus congruit.
