ani do swych krewnych, ani do samego siebie, lecz jedynie do Boga, i Boga jedynie ma szukać, żeby można doń zastosować słowa Dawidowe: To jest naród szukający go[1].
P. Bóg przeznaczył Aniołów do otaczania swego Tronu w niebie, a na ziemi wybrał z pomiędzy ludzi kapłanów i przeznaczył ich do oddawania sobie czci należnej. Powiedział do nich: Odłączyłem was od inszych ludów, abyście byli moi[2]. A św. Chryzostom robi uwagę: na to nas wybrał abyśmy z ludźmi ziemskimi przestawali jako Aniołowie.
Sam P. Bóg mówi jeszcze: Poświęcon będę w tych którzy się przybliżają do mnie[3]; co tłumacze objaśniając dodają: Aby ze świętości sług, poznano świętość samego Pana.
8. Według św. Tomasza, większa świętość wymagana jest po kapłanach aniżeli po zakonnikach, z powodu wzniosłych czynności urzędu kapłańskiego, szczególniej zaś z przyczyny ofiary mszy świętej[4].
Znane jest znakomite zdanie św. Augustyna: Żaden duchowny nie może być uważany za dobrego, jeżeli w świętości nie przechodzi dobrego zakonnika[5].
9. Św. Ambroży naucza[6]: Kapłan ma zapomnieć o wygodach, korzyściach, przyjemno-
- ↑ Ps. XXIII, 6.
- ↑ Ks. Kap. XXI, 26.
- ↑ Ks. Kap. X, 3.
- ↑ Quia per sacrum Ordinem aliquis deputatur ad dignissima ministeria, quibus ipsi Christo servitur in Sacramento altaris: ad quod requiritur major sanctitas interior, quam requirat etiam religionis status. (S. Tom. 2, 2. 9, 184 a 8). Unde gravius peccat, ceteris paribus, Clericus in Saeris Ordinibus constitutus, si aliquid contrarium sanctitati agat, quam aliquis Religiosus, qui non habet ordinem sacrum.
- ↑ Vix bonus Monachus bonum Clericum facit.
- ↑ Verus minister altaris Deo, non sibi natus est.
