dowolenia, a ciągle dławiona szaloną potęgą obłudnych ascez.
Albo — dezorganizujące, upadlające broczenia w kłamstwie, w gnijącem, tajnem, wychwytywanem po kątach zmysłowem ukojeniu. Poco tu całe budzenie wytwornych ideałów, tworzenie jakiejś doskonałej, etycznej atmosfery dookoła takiej kalekiej istoty.
Wyciem, buntem, protestem, jadem kłamstwa, fałszu znikczemnienia odpowiada wijąca się w męczarniach kohorta kobiet — i powoli z buntu przechodzi w gnuśność, obłędną podległość, lizanie rąk, które wyryły żrące solą ich łez przykazanie, strącające w przepaść cudowny kwiat płciowego misterjum — jako rzecz karygodną, posępną i niechlujną — lub co gorsza, przyczepiając doń etykietę z dewocją spełnianego obowiązku.
Erotyzm i etyka...
I oto, sięgając i wydzierając ku sobie jedno, kobieta szarpie i niweczy drugie. Bo te dwie potęgi mają dość sił żywotnych, aby istnieć same i wykarmić ludzką egzystencję. Połączone razem, zagryzają się i będą mimo wszystko zagarniały pod swe szpony daną indywidualność. I tak wlec się będzie ciągła, wieczysta tragedja — bez wyjścia,
