Strona:O kocie, który sam chadzał na przechadzkę.djvu/16

 — Tyś dziki kot, który sam chadza na przechadzkę i wcale o to nie dba — gdzie? Nie jesteś przyjacielem, ni sługą. Sam to powiedziałeś. Pójdźże precz i idź sam na przechadzkę, bo ci wszędzie jednako.
 Ale kot udał zmartwionego i przemówił:
 — Więc nigdy nie dostanę się do jaskini? Więc nigdy nie zasiądę przy ciepłym ogniu? Więc nigdy nie będę pił ciepłego, białego mleka? Tyś taka mądra i taka piękna! Nie powinnaś być okrutną nawet dla kota.
 Kobieta odpowiedziała:
 — Wiedziałam, że jestem mądra, ale nie wiedziałam, że jestem piękna. Przeto zawrę z tobą umowę. Jeżeli kiedy powiem słowo na twoją pochwałę, to będziesz mógł przyjść do jaskini.
 — A jeżeli rzekniesz dwa słowa na moją pochwałę? — zapytał kot.
 — To nigdy nie nastąpi — odrzekła kobieta. — Ale jeżeli rzeknę dwa słowa