Strona:O kocie, który sam chadzał na przechadzkę.djvu/24

uchronić przed wypowiedzeniem trzeciego słowa na pochwałę kota. A nie był to — kochanie — czar śpiewu; był to czar cichy, i zwolna stało się tak cicho w jaskini, że malutka myszka-liliputka wylazła z kryjówki i jęła biegać po ziemi.
 — O, mój wrogu i małżonko wroga mojego i matko wroga mojego — odezwał się kot — czy ta mała myszka jest cząstką twojego czaru?
 — Co? Ach, nie, nie! — krzyknęła kobieta i rzuciła łopatkę i wskoczyła na stołeczek, stojący przed jasnym ogniem, i zaplotła szybko włosy z obawy, aby się mysz w nie nie wplątała.
 — Ach! — rzekł kot, czatując — więc to ci nie zaszkodzi, gdy ją zjem?
 — Nie! — zawołała kobieta, zwijając włosy — zjedz ją, prędko, a będę ci zawsze wdzięczna.
 Kot dał susa i złapał malutką myszkę, a kobieta rzekła:
 — Dzięki stokrotne. Nawet pierwszy przyjaciel nie umie tak zgrabnie ła-