Strona:O kocie, który sam chadzał na przechadzkę.djvu/7

 Wtedy kobieta podniosła z ziemi łopatkę z pieczonego barana, rzuciła ją dzikiemu psu i powiedziała:
 — Dziki zwierzu z dzikich lasów, skosztuj i popróbuj.
 Dziki pies gryzł kość, która była smaczniejsza od wszystkiego, co dotychczas jadał, i odezwał się:
 — O, mój wrogu i małżonko wroga mojego, daj mi jeszcze jedną.
 A kobieta rzekła:
 — Dziki zwierzu z dzikich lasów, pomagaj za dnia memu małżonkowi w łowach i strzeż nocą jego jaskini, a będę ci dawała tyle kości, ile ci potrzeba.
 — Ach! rzekł kot, nadsłuchując — to roztropna niewiasta, ale nie tak roztropna, jak ja.
 Dziki pies wpełzł do jaskini i położył swą głowę na kolanach niewiasty, i rzekł:
 — O, mój przyjacielu i małżonko przyjaciela mojego, będę za dnia pomagał twemu małżonkowi w łowach, a nocą będę strzegł waszej jaskini.