Ta strona została uwierzytelniona.
Był raz śliczny, złotopióry kogut. Mieszkał w małej chatce na skraju lasu. Odziedziczył ją po swej pani, starej babulce, która mieszkała tu przez długie lata. Hodowała ona kury i sprzedawała jajka na targu. Kogucik służył jej wiernie, pilnował swego stadka i budził co rano głośnym pianiem. Ale pewnej jesieni babulka zasłabła. Czując, że śmierć się już zbliża, sprzedała wszystkie kurki, żeby mieć pieniądze na pogrzeb. Potem powiedziała do kogucika:
— Służyłeś mi wiernie, mój Koko, zapisuję ci więc tę chatkę. Spiżarnię zostawiam dobrze zaopatrzoną, nie boję się więc, że zginiesz w zimie z głodu. Na wiosnę zaś poszukaj sobie żony.
3
