Strona:O lekceważeniu ojczystej mowy.djvu/12

 — „Geben zy myr stempel eine Krone“.
 Słucham zdumiony i pytam:
 — Czy wy Niemiec?
 — Ej, nie, proszę pana, Polak.
 — A czemuż po niemiecku mówicie?
 — A bo kupiec izraelit.
 Pan Jan z pod Chwaniowa przyjeżdża do Sanoka.
 — Panie Mendel, habe hundert korec haber zu verkaufen.
 Oczywiście, jakżeby pan Jan z pod Chwaniowa mógł sobie ubliżyć, okazując przed kupcem zboża nieznajomość języka niemieckiego, lub niechęć do obcej mowy.
 Hrabia Józio wchodzi we Lwowie do księgarni Seyfarta i Czajkowskiego (było to około r. 1875) i rznie po niemiecku.
 — Co pan za figle wyprawia? — zapytałem hrabiego Józia.
 — Jakto? jakie figle?
 — Niemiecka rozmowa w polskim handlu, w polskiem mieście, toć to chyba żarty.
 — A, a — nie żartowałem. Proszę pana, jak takiemu kupcowi mówić? Przecież mu nie powiem „panie“, bo nie należy do towarzystwa, a „ty“ powiedzieć mu także nie