Strona:O pracy unijnej w Polsce.djvu/11

wzajemnej miłości począł płonąć. Wielu prawosławnych wróciło do jedności kościelnej.
 Rok 1920. Nawała bolszewicka. Dopiero w roku następnym mogłem w dalszym ciągu wizytować parafje.
 Ustawicznie prosiłem i proszę Boga, aby na Podlasiu tak, jak dawniej, była jedność kościelna, aby każdy w obrządku, w jakim pragnie, chwalił Boga i żył według zakonu Chrystusowego.
 Coraz częściej zaczęto zwracać się do mnie o przyjęcie do Kościoła. Rozmawiający ze mną, prosili, aby mogli modlić się w swym obrządku i aby kapłan ich obrządku był dla nich duszpasterzem.
 Sądziłem, że mówią o obrządku grecko-katolickim, lecz petenci wytłumaczyli mi, że im chodzi o ten obrządek, jaki obecnie posiadają. Chociaż stałem i stoję niewzruszenie na stanowisku, że nikomu nie wolno narzucać obrządku, uważałem, że tej sprawy nie powinienem sam rozstrzygać, i dlatego w r. 1923 udałem się do Rzymu.
 Ojciec Święty Pius XI, który jako Wizytator Apostolski i Nuncjusz pracował u nas, zna nas bardzo dobrze, wtajemniczony jest w warunki naszego życia. Podczas łaskawie udzielonej mi audjencji, wysłuchał mojej relacji o rozpoczynającym się ruchu unijnym, o życzeniach wracających do jedności ko-