Strona:O pracy unijnej w Polsce.djvu/13

mie. Na terenie diecezji: Podlaskiej, Wileńskiej, Mińskiej i Łuckiej zaczęły powstawać od roku 1924 parafje obrządku wschodnio-słowiańskiego, który następnie został nazwany bizantyńsko-słowiańskim, a to dla bliższego podkreślenia początku tego obrządku z Bizancjum, od jego twórców, Wielkich Ojców Kościoła: Św. Jana Chryzostoma i Św. Bazylego.
 Kto nie zna Polski, jej bólów i cierpień w czasie niewoli, ten będzie zapewne gorszył się, że praca unijna w obrządku wschodnim nie spotkała się u nas z entuzjastycznem uznaniem, i owszem spotkała się z pewnego rodzaju nieufnością, oporem. Wyjaśnieniem tego faktu niech będą dwa pogrzeby w r 1926: ś. p. Kardynała Edmunda Dalbora w Poznaniu i ś. p. Arcybiskupa Jana Cieplaka w Wilnie.
 Gdy orszak pogrzebowy wyruszył z katedry ze zwłokami Kardynała Dalbora, w grupie robotników stojących z boku mówiono: na taki pogrzeb zasłużył zmarły, lecz poco tutaj są pastorzy protestantcy? Mówiący uważali za pastorów profesorów uniwersytetu poznańskiego ubranych w togi profesorskie. Skąd ta niechęć do pastorów? Oto stąd, że w byłym zaborze Pruskim w umyśle polaka protestantyzm połączył się z prześladowaniem polskości.
 Gdy w Wilnie w bazylice duchowieństwo grecko-katolickie odprawiało