wią, że trzéj bracia, Lech, Czech, Rus, założyciele trzech państw, Polski, Rusi i Czech, po długiém niewidzeniu się z sobą, ześli się przypadkiem w tem miejscu i poznali. Na pamiątkę tego zdarzenia założyli osadę, którą Poznaniem nazwali.[1]
Miasto Poznań w pierwszych wiekach swego istnienia leżało całe nad brzegami rzeczki Cybiny i na prawym brzegu Warty. Michał Dąbrowski, kawaler maltański, żyjący na początku zeszłego wieku, opierając się na powadze podań miejscowych, powiada[2] że głównym punktem téj osady był wzgórek, na którym dziś kościół ś. Jana jerozolimskiego stoi. Miejsce to przeznaczone było od mieszkańców pogańskich Poznania na całopalenie i składanie Bogom ofiar. Za czasów Dąbrowskiego wykopywano w tem miejscu mnóstwo urn z popiołami. Osada ta zajmowała zapewne przestrzeń, na któréj dziś znajdują się przedmieścia Środka, Zawady, Zagórze, oraz miejsce, na którém niegdyś stało przedmieście zwane przedmieściem świętego Jana. Jak wielką ta osada była, jaką postać miała i czy mogła stanowić miasto, w dzisiejszem znaczeniu tego wyrazu, trudno odgadnąć. W 10 wieku Mieczysław I.
- ↑ Między innymi utrzymuje to Władysław Łubieński w geografii swojéj, wydanéj pod tytułem: Świat w wszystkich częściach swoich, gdzie mówi: „W rynku nad Ratuszem znajduje się wysoka wieża, na któréj wierzchu są trzy statuy: Lecha, Czecha i Rusa braci, którzy tu w tem miejscu zjechawszy się według tamtecznéj tradycyi i po długiem niewidzeniu mieli się poznać i na pamiątkę tego poznania Lech miał założyć Poznan.”
- ↑ W opisie kościoła ś. Jana jerozolimskiego, znajdującym się w archiwum kościelném.
Wielkiéj Polski głową.” Bielski: kronika polska. Toż samo powtarzają późniejsi kronikarze.
