Otworzą się księgi strony,
W której każdy czyn znaczony;
Z której świat będzie sądzony.
Wszystkie zbrodnie zatajone
Będą światu objawione
I wieczną hańbą zelżone.
Co grzesznik natenczas rzecze
I do kogo się uciecze,
Gdy i dobrym strach dopiecze?
Królu tronu straszliwego!
Z łaski zbawiasz ty każdego:
I mnie z łaski zbaw grzesznego!
Pomnij sobie, Jezu błogi,
Żem przyczyną był twej drogi:
Nie chciej gubić mnie w dzień trwogi!
Szukając mnie, tyś strudzony!
Jam twym krzyżem odkupiony,
Niech ta praca wyda plony!
Sędzio mściwy, Jezu luby!
Odpuszczeniem zbaw od zguby,
Wprzód nim przyjdzie dzień rachuby!
Wzdycham jako obwiniony,
Wstyd mię za grzech popełniony:
Odpuść, Boże niezmierzony!
Tyś Maryi niebo otworzył,
Łotr przez Ciebie duszą ożył,
Jam w Tobie ufność położył:
Niegodne jest me wołanie,
Lecz Ty przez twe zlitowanie
Nie daj mi upaść w otchłanie!
Policz-że mię w owiec gronie
I od kozłów miej w obronie,
Stawiając po prawej stronie.
Gdy ukarzesz potępionych
W wieczny ogień przeznaczonych,
Powołaj mię do zbawionych.
Z prochem i w pokutnym worze
Błagam cichy i w pokorze:
Pomnij o mym końcu, Boże!
Płaczliwy dzień on, gdy stanie
Grzesznik na straszne wołanie;
Ach! przebacz mu wonczas, Panie!
Strona:Obraz literatury powszechnej tom I.djvu/344
Ta strona została skorygowana.
— 330 —
(Antoni Czajkowski).
XII. Eckehard.
Waltharius (Walter z Akwitanii).
Attyla zbrojnie krainy zachodnie plądrując, każe dawać królom haracz i zakładników. Gibich, król Franków, pan Wormacyi, którego syn Gunter jest jeszcze chłopięciem, oddaje młodego Hagena, ze szlachetnego rodu trojańskiego (Troyes), wraz z wielkiemi pieniędzmi. Król burgundzki Herrich, pan Kawillonu (Châlons nad Saoną), daje jedynaczkę Hiltgundę, Alfar zaś, król Akwitanii, synka swego Waltera, którego z Hiltgundą w dziecinnym wieku zaręczono. Hagen i Walter dobrze się sprawują na dworze Attyli; we wszystkich sztukach wojennych celują i dowodzą wojskami króla. Hiltgunda, biegła w robotach kobiecych, pozyskuje łaskę królowej i zostaje dozorczynią skarbcu. Tymczasem umiera Gibich, a następca jego Gunter wypowiada Hunnom przymierze i odmawia haraczu. Hagen, dowiedziawszy się o tem, ucieka. Aby i Walter, podpora państwa, nie uciekł także, Attyla, za radą królowej, chce go ożenić z pewną księżniczką huńską. Walter uchyla się od tego małżeństwa, dowodząc, że uczyniłoby go ono mniej czynnym w służbie królewskiej. W jakiś czas potem, wracając z pewnej zwycięskiej wyprawy, spotyka się sam na sam z Hiltgundą. Ucałowawszy ją, na pamiątkę zaręczyn, i czarę wina wypiwszy, umawia się z nią o wspólną ucieczkę. Dla wykonania tego zamiaru, wydaje Walter wspaniałą dla dworu Attyli ucztę, po której wszyscy biesiadnicy upijają się i głęboko zasypiają. Hiltgunda napełnia dwie szkatułki złotemi naramiennikami ze skarbcu i zawiesza po bokach rumaka Walterowego, zwanego Lwem, którego za cugle prowadzi. Rycerz kroczy w pełnej zbroi, z tarczą i dzidą, Hiltgunda niesie wędzisko; żywią się ułowionemi ptakami i rybami.
