Strona:Obrazki galicyjskie.djvu/053

 — A to co? A to skąd? — w jeden głos zapytały dziewczęta.
 — Aha, skąd? Od żyda.
 — No, wiemy, że nie od wilka — rzekła jedna z nich — ale za jakie pieniądze?
 — Za żydowskie.
 — Gadaj bo na rozum! — rzekła matka — Gdzie czepce?
 — Sprzedane wszystkie do jednego. I nie dość na tem. Na drugi poniedziałek ma być jeszcze gotowych pięćdziesiąt sztuk, i musi być gotowych, choćby tu niewiedzieć co! Jużem zadatek wziął, całego reńskiego.
 — Pięćdziesiąt sztuk! — zawołały wszystkie cztery kobiety. — A to dla kogo tyle czepców potrzeba?
 — Pewnie gdzieś cała wieś dziewcząt naraz zamąż wychodzi — żartowała najstarsza córka.
 Staromiejski opowiedział swą historyę z żydziakiem w Drohobyczu.
 — Ej, stary — rzekła Staromiejska — uważaj tylko, żeby cię ten żydziak w pole nie wywiódł!
 — Jak mię ma wywieść? — zawołał Staromiejski. — Ja jego mogę wywieść, bom wziął od niego reńskiego zadatku. A on mi co może zrobić?
 — Może wziąć czepce i nie zapłacić.
 — Ho, ho, na taką plewę mnie nie złapie. Połóż pieniądze, to masz towar — oto mój zwyczaj!
 — Ależ ty nie wiesz, kto on i co, to jakże można zachodzić z nim w interesa?
 — A co mię to obchodzi, kto on i co, byle tylko robotę dawał i pieniądze płacił. Niech sobie będzie i łysy dyabeł, żebyśmy tylko my uczciwie swoje robili!