Strona:Obrazki galicyjskie.djvu/108

 — Święty Mikołaj? Hi, hi, hi! A za co?
 — Jakto, to ty nie wiesz, że mnie dzisiaj panowie bili? To święty Mikołaj przyszedł i powiada: no, no, Pantałacha, nie płacz, nieboże i nie bój się niczego. Na masz ten pieniądz, on cię wyprowadzi z tego aresztu na wolność.
 — Oj, oj, tak wam powiedział?
 — A ty myślał, że jak?
 Prokop stał z rozdziawioną gębą obok siedzącego Pantałachy i nie spuszczał z oczu srebrnego guldena, który pilnie na wszystkie strony obracał w ręce, przypatrując mu się oczywiście z wielką ciekawością.
 — Wiecie co, nanaszku? — rzekł wreszcie nieśmiało Prokop.
 — A co takiego?
 — Dajcie mnie ten pieniądz.
 — A tobie, durniu, na co?
 — To takie ładne, będę się nim bawić.
 — Ot dureń. Czyś nie słyszał, że to nie dla zabawy, ale na to, żeby się dostać z więzienia na wolność.
 — T–a–k? — rzekł z wyrazem rozczarowania Prokop.
 — A może i ty chcesz wyjść stąd na wolność?
 — Na wolność? Co to znaczy na wolność?
 — No, do domu, durniu, do swego ojca, czy kto tam u ciebie jest.
 — Do domu? — zawołał Prokop z wyrazem przestrachu. — Nie, nie chcę do domu. Tam mnie będą bić!
 — No, nie chcesz, to nie chcesz, to i siedź sobie