Strona:Obrazki galicyjskie.djvu/138

 — Aha, nic? — łkając wymówił Prokop.
 — Ja ci mówię, że cię ani palcem nie tknę!
 — E, wy, ja się was nie boję — rzekł ośmielony łaskawością Sporysza idyota.
 — No, a kogóż się boisz?
 — Pantałachy.
 — Pantałachy? A cóż on ci może zrobić?
 — Weźmie mię stąd i zaniesie do ojca!
 Obaj policyanci roześmiali się na taki argument.
 — Ha, ha, ha! Czy widział kto, czego się ten dureń boi! — rzekł dozorca. — To inny ucieka stąd, żeby się dostać do domu, a ten się boi, żeby go kto z kryminału nie ukradł i do domu nie zaniósł.
 Ale Sporysz spoważniał.
 — No, no, nie bój się głupi, Pantałacha nic ci już nie zrobi.
 — Aha, nie zrobi? Wy skąd wiecie, że nie zrobi? — rzekł Prokop, ocierając łzy rękawem.
 — Bo go już niema na świecie.
 — A gdzież jest?
 — W trupiarni.
 — A on co tam robi?
 — Co ma robić, leży. Chyba nie wiesz, że upadł z dachu i zabił się na śmierć?
 — E, a może on i z trupiarni ucieknie?
 Znowu uśmiechnęli się dozorcy nad głupotą Prokopa, ale Sporysz wiedział, że z idyotą trzeba gadać jego językiem, rzekł więc poważnie:
 — Nie bój się, stamtąd już nie ucieknie. Dziś jeszcze przyjdą doktorzy, oderżną mu głowę, ręce i nogi, no, to jakże bez nich ucieknie?