Strona:Obrazki galicyjskie.djvu/139

 Prokop wytrzeszczył oczy na klucznika, jak gdyby mu nie wierzył, wreszcie zachychotał głośno:
 — Hi, hi, hi! Będą rżnąć Pantałachę, jak wieprza! I brzuch mu rozprują?
 — I brzuch rozprują.
 — Hi, hi, hi! A mnie puszczą się popatrzeć?
 — A juści, juści. Ja cię sam zaprowadzę. Tylko mi powiedz, kto ci to dał?
 Prokop niby zawstydzony pochylił twarz ku ziemi i zakrył oczy rękoma.
 — Ja... Ja nie wiem.
 — Howory do durnia! — krzyknął dozorca, zniecierpliwiony tym głupim uporem. — Dlaczego nie powiesz od razu, że Pantałacha?
 — No, powiedz, powiedz! — rzekł Sporysz. — Pantałacha ci dał?
 — Pantałacha.
 — No, tak, to dobrze. A za co on ci to dał?
 — Za co? Za nic. Za to, żebym spał w nocy.
 — Aha! A nie kazał ci, żebyś nikomu nic nie mówił?
 — Kazał.
 — A nie mówił ci, skąd on to dostał, tę zabawkę?
 — Mówił.
 — A skąd? — zapytał ciekawie klucznik. On drżał na samą myśl, że Pantałacha mógł powiedzieć temu durniowi, że dostał guldena od Sporysza. — Skąd on to dostał?
 — Od świętego Mikołaja.
 — Co? Od świętego Mikołaja?